Drzwi zielone - "Śpiąca królewna"

"Jestem tak bardzo martwy, że aż chodzę, czuję..."

To wycinek tekstu Świetlików z piosenki "Przed wyborami", który ostatnio pojawił mi się w myślach w całej swojej natarczywości, drążąc w zagłębieniach podświadomości swoją bruzdę...

Co to za stan, porównywalny do śmierci, w którym funkcjonujemy? 

Chyba kluczem do tego jest to co robimy... Chodzimy i czujemy... Spełniamy więc jakieś proste funkcje życiowe. Czy Świetlicki jedynie zakpił sobie z nas ustawiając tą sprzeczność w piosence, żeby kuła nas swoją niedorzecznością? Być może..

Mnie ukuła... Czegoś mi w tym zestawieniu brakowało... bo czy chodzenie i czucie to już życie?

Usłyszałem od kogoś niedawno: "Teraz czuję, że żyję". 

Osoba która to wypowiedziała zrobiła to oczywiście sarkastycznie, ale...

Olśniło mnie - tak na moje potrzeby, nie żebym próbował wam zdradzić jakąś rewolucyjną prawdę. ;)

"Przeżywanie" - życie bez przeżywania, bez niektórych emocji to nie jest "życie"... to egzystencja - i w tym ujęciu "bycie martwym" jest jak najbardziej uzasadnione.

Spytam więc...

Umieramy za życia?

Albo.. Umieramy dwa razy? Raz duchowo, a raz fizycznie?

Na koniec jednak, żeby nie było, aż tak pesymistycznie :)

Od razu przyszło mi do głowy lekarstwo. Teraz jest moda na alternatywne bajki. Popatrzcie na "Królewnę Śnieżkę", może ona nie spała, może przez pewien okres była "martwa" - straciła emocjonalną część siebie. Pocałunek byłby wtedy podwójnie symboliczny - obudził ją (tak właśnie w tym ujęciu jakie teraz przyszło wam do głowy) :)

Nie bójcie się obudzić czasem... zafundujcie sobie emocje które wywołają rumieniec na twarzy i uścisk w brzuchu. Nie pozwólcie sobie wmówić, że TEN etap życia macie już za sobą... życie czasem zaskakuje...

Tylko musicie mu na to pozwolić :)