Jeszcze raz Jastrun, być może na koniec...
Puste miejsca
Za długo trzymaliśmy się za ręce
I poranione są nasze dłonie
Zbyt wiele było słów martwych
I już nie mamy sobie nic do powiedzenia
Zamiast kwiatów rosną w naszych doniczkach
Puste miejsca o dużych liściach
Gdy pada na nie promień słońca
Prześwitują żyły i powieki
A jednak za krótko tuliliśmy się do siebie
Za mało było szeptów i krzyków
Za mało w nas ciepła dla naszych roślin
Które pną się na przekór niebytom
I skąd wokół tyle krwi zabitych malin
Tu gdzie nikt niczego nie zrywał
ten wiersz traktuje chyba o tym, czego pragniemy...nazbyt w nas pustki, ktora w biegu zycia poszerzamy...czasami chce mi sie wyc....drzec na cale gardlo....a czas ucieka
OdpowiedzUsuńJa znajduję w tym wierszu sporo pretensji "do siebie" za wszystkie nie wykorzystane szanse na zbudowanie czegoś "mniej powierzchownego"...
Usuń