Drzwi szare - "Obsesja"

Znacie już szare drzwi (które jak się okazuje mają najwięcej wejść) więc wiecie, że wchodzicie tu na własne ryzyko... ;)

Postaram się żeby znowu było nie łatwo w kwestii jednoznacznych opinii i osądów.

Mam jedną prośbę, post zawiera ok. 5-cio minutowy filmik - upewnijcie się, że nikt wam nie przeszkodzi go obejrzeć, inaczej może odłóżcie sobie tą lekturę na później :>

Zanim zadam pytanie pozwólcie, na lekko przydługi wstęp, który mam nadzieję wprowadzi was i powstrzyma was od zbyt szybkich odpowiedzi :>

Do tematu sprowokował mnie niezawodny Kar Wai, tym razem w "Upadłych Aniołach". Pisałem o nim troszeczkę tutaj. "Upadłe Anioły" to dziwny film o ludzkich relacjach, albo jeżeli ktoś woli bardziej powierzchownie o najemnym mordercy i współpracującej z nim kobiecie.

Film oglądałem dawno i jeżeli odrobinę przeinaczę gdzieś fabułę to bardzo przepraszam fanki filmu, ale zapewniam, że nie ma to wpływu na to o czym chcę pisać.

To bardzo specyficzna współpraca bo w zasadzie się nie widują, rozmawiali ze sobą jedynie raz. Odbywa się to następująco, kobieta przyjeżdża do miasta w którym ma zostać zrealizowane zlecenie, znajduje pokój, w maseczce malarskiej i gumowych rękawicach wstawia do lodówki niezbędne produkty, ściera kurze, ścieli łóżko, zmywa podłogę, nastawia zegar, instaluje faks na który ma wpłynąć zadanie, zdejmuje maseczkę i rękawiczki, poprawia makijaż i wychodzi zostawiając klucz w umówionym miejscu. Zawsze według tego schematu...

Potem w mieście zjawia się on. Otwiera mieszkanie, myje twarz, sięga po papierosy, leżąc na łóżku czeka na faks ze szczegółami zlecenia, czasami dość długo. Nie ma co wchodzić w szczegóły zleceń bo to nie portal filmowy. Po zleceniu wyjeżdża.
Ona sprząta zgarniając wszystkie rzeczy do worka na śmieci, zabiera i opuszcza miasto...

Proste prawda?

Nie do końca... w tej pracy ważne jest żeby emocje i uczucia oddzielić od zadania. To główny i przyznacie racjonalny zakaz, bo emocje to błędy a błędy to śmierć. Dlatego oni się nie widują, praktycznie nie utrzymują kontaktu. Myślę sobie, że to swoista forma ochrony tej drugiej osoby, żeby w przypadku wpadki druga osoba była bezpieczna. Jedyne co ich łączy to pomieszczenie i rekonstrukcje tego co on robił w przygotowanym pomieszczeniu, ile niedopałków pozostawił, co wypił, jak bardzo wymiął koc na łóżku... Czasem zostawione ślady krwi gdy zostawał ranny...

W tym chłodnym układzie ktoś jednak łamie zasady...

Zobaczcie scenę którą dla was wybrałem. Zaczyna się to od przeglądu rzeczy jakie zostawił po sobie (paragony itp.)... potem nocna wizyta w barze, który został wybrany właśnie dlatego, że on do niecgo chodził i... pewna retrospekcja, którą zostawię dla was jako niespodziankę... ^^
Specjalnie nie daję wam polskiego dubbingu ani tekstu, nie to jest tutaj ważne, zwróćcie uwagę jak reżyser "maluje" tą scenę. Przyglądajcie się dokładnie szczegółom... szafie grającej... sukience... językowi ciała... dymowi papierosowemu... w końcu pozwólcie się ponieść muzyce...

 

Zwróciłyście uwagę jakie wybrała miejsce? Myślicie, że przestrzeń łóżka gdzie kłębią się zapachy jego perfum, papierosów czy choćby potu jest przypadkowe?

Jak mocno po zamknięciu oczu czuła jego obecność gdy to robiła? Czy może nawet czuła jego wzrok?

A teraz czas na najważniejsze pytanie z którym chciałbym was zostawić...

Czy obsesja jest najwyższą formą miłości, czy może jest jej... wypaczeniem? 

...

Osądzajcie ostrożnie...

P.S. Piszcie w komentarzach, anonimowo... ale rozpocznijcie komentarz od jakiegoś pseudonimu, łatwiej będzie się rozczytywać :)